Категория:
Բանաստեղծություններ
Դիմակները
Ես կանգնած եմ միայնակ,
Վերից իջավ մի փակ դիմակ,
Տաք ձեռքերով հրեշտակային,
Տարավ լույսը դեպ հատակ:
Ես կանգնած եմ շվարած,
Շուրջբոլորս վառ շպարված,
Դիմակներ են երկերես,
Որ ժպտում են աներես:
Ես փորձում եմ հեռանալ.
Դիմակների մեծ հեղեղ,
Մեկը` գունեղ, մյուսն` ահեղ,
Ես ուզում եմ մոռանալ:
Հետապնդող մի հայացք,
Ահա և լույս մի բացված,
Ես ուրախ եմ, ժպտադեմ,
Լույս է վառվում իմ դեմ:
Եվ մի ձայն է ինձ կանչում,
Կանչում ու ինձնից է կառչում.
-Երբ, դիմակներ շուրջդ տեսնես,
Գուցե վախենաս ու լուռ հեռացնես:
Ես ստեղծեցի դիմակներ երկկողմանի,
Բայց չասացի, թե դարձեք երկերեսանի…
Ախ, դիմակներ, դիմակներ,
Շողոքորթող ու կեղծող,
Մարդու հոգին հավերժ կրծող
Թեթև, փափուկ դիմակներ:
Հարմարեցվող դիմակներ,
Դեմքի ձևին, կառուցվածքին,
Բայց առավել հարմարեցված
Արարքներին կատարած:
Ես նայում եմ ու մտածում,
Ինչքան շատ են, անհամար,
Նրանք կարծես ցավ են բերում,
Ու ցավ ստեղծում ինձ համար:
Եվ զայրացած դիմակների կեղծ հայացքից,
Դիմակների սուտ նայվածքից,
Հարձակվում եմ նրանց վրա ագահաբար`
Պատառոտելով նենգ դիմակները դաժանաբար:
Թող այս կյանքում դիմակները փայլեն բեմում,
Բազմազան ու այլազան թող լոկ ճախրեն հանդեսներում,
Թող դիմակներ կրեն միայն կյանքում դերասաններն արի,
Կյանքը բեմ է, թող որ կյանքում դիմակները լինեն բարի:
