Категория:
Բանաստեղծություններ
Ոբերգություն
Մարդ արարածը,
Երբ որ ստում է,
Ողբերգական չէ:
Երբ, որ ատում է ,
Լուռ տառապում է,
Ողբերգական չէ:
Երբ զգում է տանջանք,
Զուրկ է մնում զգալուց երազանք,
Ողբերգական չէ:
Երբ մայրը զավակին կշտամբում է լուռ,
Իր թեթև ձեռքով փակում է երջանության դուռ,
Ողբերգական չէ:
Երբ ամուսինը թողնում է տունը
Ու հեռանում է անգամ չզգալով խղճի մի գորով,
Որ ապրում է ընտանիքը անապահով,
Ողբերգական չէ:
Ընկերը ընկերոջը մեջքից հարվածում,
Խորը փոս է փորում և մեջը գցում,
Ողբերգական չէ:
Երբ մարդը դառնում է
Թագավոր տգետ՝
Թագավորելով աշխարհին հավետ,
Ողբերգական չէ:
Երբ քույրը եղբորն ասում է հիմար,
Անիծում է հարազատին դարեդար,
Ողբերգական չէ:
Երբ մարդիկ ագահ գողանում, զավթում,
Ու չհագեցած իրենց զավթածից,
Շարունակում են զավթել ու զավթել
Ողբերգական չէ:
Երբ կոշկակարը իր գործն է թողնում,
Ուզում է դառնալ մի մեծ չարագործ,
Ողբերգական չէ:
Երբ մեր տանիքին ամպերն են շարվում,
Ողբերգական չէ:
Երբ սիրտդ բախում է ոմն անծանոթ,
Չկարողանալով լցնել սիրտդ անօդ,
Ողբերգական չէ:
Երբ դուրս ես նայում,
Ու ցավոտ, խեղդող մենակությունն է քեզ հյուր գալիս,
Ողբերգական չէ:
Բայց երբ մենության մեջ ՄԱՐԴԻԿ են լալիս,
Սպանում իրար
Այդ սպանությունից հաճույք ստանում,
Ողբերգական է:
Մարդասպանություն. աշխարհիս վրա,
Մարդկանց մեջ արմատացած ողբերգությունն է միակ,
Որ գիտակցաբար և թե ակամա,
Մարդկանց մեջ է բնակեցված...
Սա է ողբերգությունը...
