Категория:
Բանաստեղծություններ
Սերը ընդմիշտ է, բայց կորուստը վիշտ է
Դու գնացիր բանակ,
Չգրեցիր ինձ նամակ,
Իսկ ես գրում եմ այսօր
Ինչպես գրել եմ ամեն օր.
«Իմ երազանքը բարի,գեղեցիկ
Ապրել միասին հավերժ երջանիկ :
Իմ սիրտն ուզում է քեզ տեսնել կրկին,
Տեսնել ու խոսել նույնքան ջերմագին,
Ինչպես խոսում էինք բաժանվելուց,
Երբ թաքցնում էիր հայացքդ արտասվելուց,
Ես նայում էի աչքերիդ անթաքույց,
Ու լալիս զգացմունքներիս մեջ մտասույզ:
Հետո նստեցիր ու հեռացար ավաղ,
Ու մինչև այժմ քեզնից ոչ մի տաղ,
Ոչ մի խոսք ու բառ...
Ինչու՞ սերը քո դարձավ անբարբառ:
Հիշում ես ինչքան ես երկտողեր գրել,
Անգին գոհարներ նվիրել,
Խոսքեր շռայլել, խոստումներ տվել:
Իսկ ես՝ հիմարս, հավատացել եմ,
Ու հուսացել եմ,
Որ կմնա նույնը զինվորն իմ արի,
Կգնա ետ կգա դարձած քաջարի:
Կգա ու նորից կլինենք միասին,
Կրկին կնստենք մեր սիրո ճամփին
Ու կզգանք այնտեղ ծաղիկների բույր,
Անսահման պատկերներ բազմաթույր,
Կլինենք հավետ իրար սիրահար,
Աշխարհից հեռու սրտեր անմար:
Փակ աչքերով աղջիկ էի հեզ,
Որ հավատացել ու սպասում էի քեզ,
Ու կգա մի օր դու կհասկանաս,
Որ այս աշխարհում իսկական սերը,
Լոկ մեկ անգամ է ծնվում ու շնչում:
Բայց երբ փոթորկված ետ վերադառնաս,
Այդժամ արդեն կլինեմ ես անհաս,
Ու արի ու տես ,
Որ միայնակ կլինես:
Այո, սիրո հետ խաղալը հեշտ չէ,
Չէ որ կորուստը ընդմիշտ է»:
